Agencja CIA obnażona przez Wikileaks - inwigilacja na masową skalę

Edward Snowden udowodnił, że amerykańskie służby swoimi inwigilacyjnymi narzędziami sięgają znacznie dalej niż nam się wydaje. O aferze PRISM z 2013 roku było niezwykle głośno, a świat – przynajmniej jego pewna część – zaczął przywiązywać większą uwagę do prywatności w sieci (i nie tylko). W ogromnym błędzie są jednak ci, którzy myślą, że od tego czasu CIA złagodniała.

Znany z ujawniania informacji, które nie miały być ujawnione serwis Wikileaks opublikował ponad 8,5 tysiąca dokumentów, które zawierają liczne informacje na temat tego, z jakich narzędzia CIA korzystała w latach 2013-2016 (a więc już po aferze Snowdena), by – przynajmniej oficjalnie – chronić amerykańskich obywateli. Seria nosi nazwę Vault 7 i jest największym w historii wyciekiem dokumentów związanych z agencją wywiadowczą.

CCI w CIA - rządowi hakerzy

Center for Cyber Intelligence – tak nazywa się jednostka CIA złożona z hakerów, którzy wyprodukowali w ramach jej działalności przeszło tysiąc trojanów, wirusów i innych tego typu narzędzi. Złośliwe oprogramowanie miało służyć do atakowania telewizorów Smart TV i innych domowych urządzeń, co (w teorii, jako że danych na temat skuteczności nie ma) pozwalało na szpiegowanie obywateli w ich własnych mieszkaniach – poprzez nagrywanie ich rozmów czy uruchamianie kamerek.

CIA, a właściwie CCI wzięła w ostatnich latach na swój celownik także nowoczesne samochody, iPhone’y i smartfony z Androidem (tylko w tym systemie znaleziono sposób na wykorzystanie ponad 20 luk). Oczywiście użytkownicy systemów Windows też nie mogą czuć się bezpiecznie. Zresztą nikt, kto korzysta z Internetu, nie może się tak czuć.

Wśród ujawnionych cyberbroni znajdziemy narzędzia: do gromadzenia informacji z płyt CD i DVD (HammerDrill), do zbierania informacji o wciskanych klawiszach w terminalu (Sparrowhawk), do uzyskiwania zdalnego dostępu do urządzeń Vanguard (MaddeningWhispers) czy też do eskalacji uprawnień do roota (BaldEagle).

To, że CIA korzysta z takich narzędzi nie jest najmniejszym zaskoczeniem. Jest jednak kilka aspektów tej sprawy, o których warto wspomnieć. Przede wszystkim jest to zatajanie informacji – agencja wiedziała o lukach w oprogramowaniu, ale nie informowała o nich autorów, czym narażała bezpieczeństwo użytkowników.

Druga sprawa to fakt, że wszystkie te inwigilacyjne projekty są opłacane z pieniędzy podatników – innymi słowy, Amerykanie sami płacą za to, by ich śledzono. I jak można się domyślać, nie tylko Amerykanie. Zresztą w dokumentach pojawiają się wzmianki o Europie, Bliskim Wschodzie i Afryce.

Bezpieczeństwo w CIA

Wreszcie sprawa numer trzy – spora część cybernetycznego arsenału CIA jest teraz jawna. Można więc zadać sobie pytanie, czy jeżeli agencja nie potrafiła tego zabezpieczyć, to czy aby na pewno jest w stanie zachować prywatność osób, które są na jej celowniku?

W tym miejscu warto zacytować komentarz Matthe Ravdena, wiceprezesa firmy Balabit:

Słowem podsumowania

Serwisowi Wikileaks należy się tutaj pochwała za to, że edytował dokumenty tak, by ich treść stanowiła jedynie opis narzędzi wykorzystywanych przez CIA, a nie zawierała ich kodu źródłowego. Nie zostały ujawnione również adresy IP rządowych serwerów (choć serwis ma je ponoć w posiadaniu).

Pozostaje jednak pytanie, czy to co mówi i ujawnia Wikileaks jest prawdziwe? Wątpliwości co do tego nie ma Edward Snowden, który twierdzi, że w dokumentach znajdują się nazwy własne znane tylko pracownikom CIA. Inna sprawa, że nie dla każdego ten akurat człowiek jest godny zaufania. Niemniej jednak wszystko brzmi i wygląda bardzo wiarygodnie. Niestety.

Źródło: Wikileaks, DI, Niebezpiecznik, Forsal