Nowe modele Radeona - HD4830

Niewiele rzeczy w branży IT potrafi przykuć naszą uwagę na równi z premierą nowego układu graficznego, procesora czy też chipsetu wprowadzającego bardziej rewolucyjne usprawnienia i nowinki technologiczne. W przypadku nowej karty, która właśnie weszła na rynek o rewolucyjności mowy być nie może, a jednak wiele osób czekało na nią z dużymi nadziejami. Dlaczego? Otóż dzięki dużo niższej cenie w stosunku do Radeona z nieco wyższej półki, powinna zapewnić całkiem przyzwoite osiągi przede wszystkim w rozdzielczości 1280x1024, oraz czasem 1680x1050. W tym segmencie, zakup Radeona HD4850 czy też GeForce'a 9800GTX+ dla niektórych wydawać się może istotną rozrzutnością, a jednocześnie „64-shaderowy” 9600GT pozostawi nam spory niedosyt. Do tej pory, całkiem rozsądnie zresztą, dobre rozwiązanie stanowił pośredni GeForce 9800GT. Z racji utraty części rynku właśnie za jego przyczyną, ATi wprowadziło własny jej odpowiednik, oferując potencjalnemu nabywcy podobną, jeżeli nie wyższą wydajność w zbliżonej cenie.

Konstrukcja referencyjna zarówno z zewnątrz, jak i „od wewnątrz” nie różni się praktycznie niczym od dobrze znanego „jednoslotowca” opartego o HD4850. Różnice sięgają jednak nieco dalej, do jej serca, w głąb krzemowej płytki umieszczonej w centralnym miejscu na PCB.

Architektura ATI RV770

Układ RV770 oznaczony przez producenta jako „LE”, wykorzystuje zablokowany częściowo rdzeń RV770, występujący na Radeonach HD4850 oraz 4870. Największe zmiany dotyczą rzecz jasna ilości jednostek SP oraz TU (o czym za chwilę), mniejsze natomiast - poziomu taktowania układu oraz pamięci względem mocniejszego modelu.

Dane z poniższej tabeli doskonale obrazują gdzie do tej pory znajdowała się największa luka wśród produktów ATi/AMD występujących na rynku. Wydajnościowo i cenowo zresztą, to właśnie przedział pomiędzy tanim Radeonem HD4670, a znacznie droższym HD4850 okazał się pozbawiony „czerwonego” przedstawiciela.

Jak widać, pod względem parametrów technicznych odbiega on znacznie zarówno od HD4670 jak i HD4850. Do drugiej z kart jest mu jednak zdecydowanie bliżej, tym bardziej jeżeli pozwolimy sobie na jakiś nietuzinkowy overclocking.

Co zatem „wypalono” w stosunku do HD4850? Jeżeli spojrzymy na poniższy schemat blokowy, wszystko stanie się jasne. Usunięto, choć lepszym słowem będzie – zablokowano, dwa 16-sto procesorowe klastry SIMD oraz dwa bloki zawierające połączone z nimi jednostki teksturujące. Do dyspozycji pozostało zatem 8 działających klastrów SIMD (łącznie 128), oraz 32 jednostki adresująco – filtrujące (TU). Strata wbrew pozorom nie jest duża, i biorąc pod uwagę pozostawienie 256-bitowej szerokości szyny kontrolera pamięci GDDR3, oraz 16 jednostek renderujących (RBE), w przypadku rozdzielczości 1280x1024 czy 1680x1050, szczególnie dużego spadku wydajności obawiać się raczej nie powinniśmy.

Schemat blokowy „okrojonej” architektury Terascale (RV770LE)

Jak wiadomo „pojedynczy” z 8-u występujących tu klastrów SIMD, zawiera łącznie 80 jednostek wektorowych (4+1). Sumarycznie, mnożąc je przez 8 występujących w układzie bloków dostaniemy 640 jednostek SPu (zdolnych do obliczeń na wektorach), oraz 128 jednostek umożliwiających przekształcenia skalarne.

Schemat blokowy jednego z 8-miu „procesorów” TU (Texture Unit)

Dużego ubytku w „inwentarzu” nie uświadczyły także procesory teksturujące. Łącznie będą tu zdolne do zaadresowania, przefiltrowania oraz nałożenia do 32 tekstur na jeden cykl zegarowy, a nie 40-stu jak ma to miejsce przy HD4850 czy HD4870.

To już wszystkie zmiany jakich dokonano w „nowym” rdzeniu. Przyjrzymy się teraz nieco bliżej karcie która dotarła do testów ...