Najlepsze survival horrory ostatnich lat – TOP 5

Survival horror różne ma oblicza. Najlepszym dowodem na to jest strategiczny ruch firmy Capcom, która ubrała swoje zombiczne dziecko w nowe ciuszki i oczarowała nim świat. Takiego odświeżenia serii Resident Evil jeszcze nie przeżył. Perspektywa trzecioosobowa zamieniła się na pierwszoosobową, prucie ze spluw ustąpiło miejsca klimatowi grozy i panicznej walce o przetrwanie. No właśnie, paniki nie brakuje w najeżonej niebezpieczeństwami, pułapkami i logicznymi zagadkami posiadłości Bakerów. Tak właśnie nazywa się rodzina szaleńców, z którą gracz musi się tym razem skonfrontować. Jest ich kilkoro, ale potrafią się naprzykrzać i przerażać lepiej, niż niejedna horda umarlaków z „piątki” czy „szóstki”. Mimo że sama koncepcja gry jest zupełnie inna, niż poprzednie części serii z ostatnich lat, jej nawiązanie do korzeni marki sprawiło, że Resident Evil VII: Biohazard trwale zagościł w kanonie survival horrorów. Zwłaszcza, że tego „survivalu” jest tutaj od groma. Dwa pociski w magazynku, resztka zdrowia i przeciwnik, który za nic nie chce zdechnąć – tak, tak, to kwintesencja tej produkcji i to, co survival horrorowe tygrysy lubią najbardziej.

Oczywiście, jak survival horrory, to nie tylko na naszej małej niebieskiej planetce, ale też w przestrzeni pozaziemskiej. Pierwszy Dead Space bywał nazywany „kosmicznym residentem” i jest coś prawdziwego w tym opisie. Przemawiała za tym i praca kamery, i mechanika walki, i wygląd niektórych monstrów. Najważniejszy był jednak absolutnie pierwszorzędny klimat. Trudno jednak nazwać tę produkcję jedynie kalką hitu Capcomu. Zwłaszcza druga część mogłaby się obrazić za to określenie. W odróżnieniu od „jedynki”, tym razem wychodzimy z klaustrofobicznych korytarzy okrętu USG Ishimura do równie klaustrofobicznych pomieszczeń jednej z odległych kolonii Ziemian. Rzecz jasna, i tutaj nie brakuje upiornych Nekromorfów do ćwiartowania plazmową „piłą”. Ba, tym razem mamy okazję być świadkiem zagłady miasta, a nie tylko spacerować po jego zgliszczach. Dead Space 2 położył także silniejszy akcent na osobowość głównego bohatera, a nawet zatroszczył się o jego zdrowie psychiczne nadwyrężone przeprawą przez Ishimurę. Wszystkie te elementy razem wzięte sprawiają, że pomimo upływu lat, do dziś Dead Space 2 uważany jest za najwybitniejszą odsłonę tej serii.

„Jedynka” The Evil Within szybko wywalczyła sobie miejsce na rynku survival horrorów. Wszystko dzięki mechanice czerpiącej garściami z najlepszych tradycji gatunku i psychodelicznej scenografii, która potrafiła zaskoczyć nawet regularnych użytkowników LSD. Do tego dochodziła tajemnica, satysfakcja z ubijania pomysłowo zaprojektowanych maszkaronów i budzący sympatię główny bohater. Nic więc dziwnego, że The Evil Within 2 postanowił wziąć z poprzedniczki to, co najlepsze i dorzucić trochę od siebie. Przede wszystkim nową wciągającą historię, w której poznajemy dalsze losy zniszczonego życiem Sebastiana Castellanosa, ale też miasteczko Union, które gdzieniegdzie zamienia się w mikropiaskownicę. Nie brakuje w niej pola do popisu dla amatorów pułapek, zbieraczy zasobów czy obsesyjnych zleceniobiorców najmniejszych misji pobocznych. Całość jest więc skaradnkowo-strzelaninowym cudeńkiem, którym nie pogardzą wielbiciele solidnej akcji i groteskowych kreatur rodem z obrazów Beksińskiego. Emocji tutaj z pewnością nie brakuje, niezależnie od tego czy wolimy pomioty zła dźgać w plecy nożem czy faszerować je śrutem patrząc im głęboko w puste oczodoły.

Drugi „resident” w tym samym zestawieniu? Cóż, Capcom ostatnimi czasy podąża dwiema ścieżkami, więc trudno na jedną z nich przymknąć oko. Resident Evil VII: Biohazard to dalszy ciąg kultowej serii, ale równolegle dokonuje się też lifting klasyków, takich jak Resident Evil 2. O ile część z tych odświeżeń, to po prostu mocno podrasowane audiowizualnie oryginały, o tyle „dwójka” doczekała się kompletnej przebudowy. Otrzymaliśmy więc niemal zupełnie nową grę, choć w dużym stopniu inspirowaną klasykiem. Nowa, świetna oprawa audiowizualna tchnęła w grę cudowny powiew.   Powrót do Racoon City jest tym milszy, że ulepszona mechanika pozwala już nie tylko na swobodne poruszanie kamerą, ale też odstrzelenie kończyny zombiakowi czy wsadzenie mu w usta granatu. Resident Evil 2 Remake to także pozmienianie zagadki, zaprojektowane na nowo niektóre elementy mapy i kultowy szwarccharakter, Mr. X, który wreszcie otrzymał wolność. Nic nie stoi mu więc na przeszkodzie by swobodnie krążyć po mapie i polować na dwójkę naszych bohaterów – Leona i Claire.

Wydane przed 6 laty The Last of Us po dziś dzień uchodzi za jedną z najważniejszych gier poprzedniej generacji i tytuł, który zmienił oblicze świata gier. Zaraz po jego pierwotnej premierze w 2013 roku mówiło się, że takiej produkcji fani wirtualnej rozrywki jeszcze nie widzieli. I trudno się temu dziwić, skoro The Last of Us miał wszystko znakomicie poukładane – mocną, dojrzałą historię, wyrazistych bohaterów, niezwykle sugestywny, postapokaliptyczny świat i wprost fenomenalny klimat. Ciężko było nie zakochać się w snutej tu opowieści, nie utonąć w porośniętych bluszczem ruinach dawnego świata i nie dostać gęsiej skórki przekradając się pomiędzy zarażonymi grzybnią ludźmi. I choć epidemia straszliwej choroby, która czyni z ludzi bezmyślne istoty brzmi dość sztampowo (aż nadto podobna jest do oklepanego tematu zombie), to jednak wystarczy usiąść do gry by przestało to mieć znaczenie. Wykonanie The Last of Us to bowiem poziom arcymistrzowski. Rozgrywkę perfekcyjnie zharmonizowano, jeśli chodzi o elementy akcji, skradania, zbieractwa i fabularne przerywniki. Kto jeszcze nie grał niech sięgnie po dostępne na PlayStation 4 The Last of Us: Remastered. Emocje gwarantowane! Po takim wstępie nic dziwnego, że rzesze fanów czekają na drugą część serii, a przed Naughty Dog stoi nie lada wyzwanie. No, ale kto tak wysoko wiesza poprzeczkę, ten sam sobie winien.

Co prawda w kosmosie nikt nie usłyszy Twojego pełnego strachu krzyku, ale w domu już jak najbardziej. I lepiej o tym pamiętaj siadając do Obcy: Izolacja. Po mocno strzelankowych opowieściach o marines, fani ksenomorfa wreszcie dostali tu bowiem to, czego najbardziej pragnęli – survival horroru „z krwi i kości”, w którym nie liczy się szybkość pociągania za spust, ale porażająca strachem atmosfera. Coś jak pierwszy kinowy występ Obcego. Nie mamy tu bowiem ani hord Ksenomorfów, ani zbędnych gadżetów. Jest za to przepiękna retrofuturystyczna estetyka, mistrzowsko nawiązująca do klasyka Ridleya Scotta, i córka legendarnej Ripley w roli głównego bohatera. A ponieważ tym razem postawiono na skradanie, a nie na strzelanie, także mechanika musiała dotrzymać tu kroku. I dotrzymała! Chyba już na dobre do historii gier przeszły chwile wstrzymywania oddechu i wyglądania z szafy, kiedy nasz milusiński o podwójnym uzębieniu przeczesuje okolicę. Niejeden zatęsknił wtedy za potężnym arsenałem marines. Z drugiej strony jednak, czy może być lepszy dowód na to, że mocny klimat wart więcej, niż milion wystrzelonych pocisków.

Gdyby tak przyjąć, że w survival horrorach chodzi przede wszystkim o utrzymanie przy życiu naszego bohatera, z wszystkimi związanymi z tym zależnościami, to The Forest mógłby uchodzić za kwintesencję gatunku. Jako jedyny ocalały po katastrofie samolotu musimy zmierzyć się tutaj nie tylko z grupą wygłodniałych kanibali-mutantów, ale także samą przyrodą. By przeżyć w tytułowym lesie trzeba bowiem zbudować sobie schronienie oraz zadbać o ogień i pożywienie. To zaś wymaga ścinania drzew, tworzenia broni i innych pomocnych narzędzi, chodzenia na polowania i zbierania potrzebnych materiałów. Najlepiej robić to w dzień, bo w nocy niechybnie trzeba będzie dopierać ataki kanibali. Co ciekawe, w tym tworzonym od 2013 roku „indyku” jest i całkiem niezła historia, i świetny tryb kooperacji.

Choć Days Gone wzbudza dość skrajne uczucia – od zachwytów po jęki zawodu, to jednak jednego tej grze po prostu odmówić się nie da. Postapokaliptyczny świat, w którym ludzkość niemal wyginęła, a niedobitki zatraciły swoje człowieczeństwo widzieliśmy już co prawda w The Last of Us, ale tutaj to wszystko ukazane jest w nieco większej skali. Łącznie z wielkimi hordami nieumarłych, które szwendają się po okolicy, a które tylko czekają by wgryźć się w świeży kawałek mięsa. Ale nie tylko ze względu na nie w Days Gone trzeba mieć oczy wokół głowy. Ten świat może i wydaje się opustoszały, ale cały czas coś tu na nas poluje. A przynajmniej takie mamy wrażenie jeżdżąc po nim naszym motocyklem włóczęgi, który dodatkowo może się zepsuć pośrodku niczego. Może też skończyć się w nim paliwo.  To wszystko aż kipi niesamowitym, ponurym klimatem. I choćby dla niego warto sprawdzić Days Gone.