Total War: Attila – pokochać barbarzyńcę
Gry komputerowe

Total War: Attila – pokochać barbarzyńcę

przeczytasz w 6 min.

Choć Attila ucieszy fanów destrukcji, wielka wędrówka ludów nie jest rewolucją. Satysfakcję odnajdą w niej jedynie ci, którzy naprawdę jej wyczekiwali.

Ocena benchmark.pl
  • 4/5
Plusy

klimat pogrążonego w chaosie świata; zapierające dech w piersiach obrazy bitew; możliwość kierowania hordami; nastrojowa ścieżka dźwiękowa

Minusy

powtarzalność rozwiązań z poprzednich części i asekuranctwo w projektowaniu rozgrywki; mało oryginalne elementy interfejsu, które psują całokształt oprawy graficznej

Nadejścia Attyli wyczekiwano w trwodze. Mowa nie tylko o wodzach germańskich plemion i rzymskich władcach, ale również o wielbicielach cyklu Total War. Skąd lęk w sercach tych ostatnich? Zasiała go premiera poprzednich odsłon serii. Niedawny Rome II miał przywrócić flagowemu dziełu Creative Assembly jego dawną świetność, a o mało nie obrócił go w pył. Na łatany kolejnymi patchami plac boju, po dwóch latach oczekiwań przywędrował następca, którego imię brzmi Attila. Wszyscy wiedzieli, że prędzej czy później ten barbarzyńca się pojawi, choć nikt nie miał pewności, czego można się po nim spodziewać.

Total War: Attila - miasto po bitwie

Krew, dym i kursor

Już od pierwszych chwil gracz jest witany w świecie nowego Total War obrazami mrożącej krew w żyłach destrukcji. Tratowana kopytami najeźdźców Europa pogrąża się w chaosie, a nad jej przyszłością wiszą czarne chmury niekończących się wojen i zarazy. Ekran monitora zasnuwają dymy palonych osad, z głośników dobiegają wrzaski mordowanych... Nasuwa się przypuszczenie, że intro zostało gościnnie wyreżyserowane przez panów z Blizzarda.

Z przerażeniem ściskającym gardło można jedynie wyczekiwać menu głównego, które ma przynieść odrobinę spokoju. Ale nawet tam próżno szukać ukojenia. Zastępy Hunów galopują na tle strzelających pod niebo płomieni i tylko kursor myszy pozwala na odzyskanie odrobiny kontroli w tym piekielnym zamieszaniu. Oczywiście, uszczypliwości związanych z apokaliptycznym wydźwiękiem wstępu do rozgrywki można by mnożyć, ale prawda jest taka, że te dantejskie sceny zaserwowane jako aperitif robią całkiem spore wrażenie i dobrze oddają klimat całej gry. Jeśli ktoś oczekiwał klasycznego prowadzenia kampanii, które polega na stopniowej rozbudowie miast i systematycznym werbowaniu oddziałów, to grubo się przeliczył. Taka strategia prędzej doprowadzi do klęski, niż do tryumfu. Total War: Attila wymaga od gracza nie lada refleksu i elastyczności. Zawrotnego tempa rozgrywki powinna zazdrościć tej produkcji niejedna strategia czasu rzeczywistego. Strach kończyć tury, bo jedno kliknięcie może diametralnie zmienić sytuację geopolityczną, a pewnego siebie watażkę przeobrazić w zaszczutą ofiarę.

Total War: Attila przygotowania do bitwy

Wybór prawie każdej z dostępnych frakcji stawia gracza w obliczu ciągłego zagrożenia. Żadne z plemion nie czuje się bezpiecznie na własnym terytorium, Bizancjum bezustannie pilnuje limesu, a próba zachowania integralności cesarstwa zachodniorzymskiego zakrawa o masochizm lub w najlepszym razie wariacką odwagę. Nie warto przywiązywać się do posiadanych ośrodków, bo co i rusz zostają one przejęte przez wroga lub zrównane z ziemią. Twórcy gry, może bardziej przez litość, niż dla urozmaicenia taktyki, pozwalają też na dobrowolne porzucenie osady, zanim przeciwnik zmusi do tego działania ogniem i mieczem. W tym całym zamieszaniu niereformowalnym flegmatykom oraz wielbicielom ustabilizowanej rozgrywki uda się odnaleźć azyl w Imperium Sasanidów. Przejęcie kontroli nad jakimkolwiek innym plemieniem lub państwem raczej na to nie pozwoli. Innymi słowy, jeżeli ktoś pragnie spokoju, nie powinien go szukać w Total War: Attila.

Total War: Attila zarządzanie obozem

Psy szczekają, horda idzie dalej

Chyba największą nowinką wprowadzoną w Total War: Attila jest możliwość gry w trybie hordy. Rozpoczynając kampanię Wizygotami, Ostrogotami, Alamanami czy Wandalami gracz nie kontroluje żadnej prowincji. Liczą się tylko armie oraz walka o przetrwanie w świecie rządzonym przez barbarzyńskie topory. Zdobycie osady przeciwnika może doprowadzić do osiedlenia się i prowadzenia dalszej rozgrywki w klasyczny sposób, znany z poprzednich części serii. Każda frakcja, poza Cesarstwem Rzymskim i innymi większymi państwami, zamienia się w hordę, kiedy porzuci zajmowane prowincje. Migracja bywa krótkotrwała, jako że priorytetem staje się podbicie terytoriów zdatnych do zasiedlenia.

Total War: Attila intro prtzed bitwą

Inaczej sprawa ma się z Hunami. Pobratymcy Attyli muszą pozostawać w ciągłym ruchu, a jedyną szansą na odpoczynek jest dla nich rozbicie obozu. To wprowadza zupełnie inną dynamikę i sprawia, że rozbudowa budynków (pod postacią jurt) przestaje być celem samym w sobie, a służy jedynie za środek do dalszej ekspansji. To jedno z oblicz tego chaosu, który panuje w najnowszej części Total War i dostarcza silnych emocji budowanych na fundamencie niepewności. Trudno jednak nie docenić mocy tego rozwiązania. Ufortyfikowane bazy wypadowe ustępują miejsca wielotysięcznym armiom, które żerują na gnijącym cielsku starego Rzymu. Zajmowanie kolejnych terytoriów nie jest sposobem na budowę imperium, ale służy destrukcji w stanie czystym. Warto też wspomnieć o drobnym smaczku, który dodaje tym posunięciom pikanterii. Zadbano o ciemną stronę psychiki gracza tworząc animację, przedstawiającą zniszczenie malutkiej wioski z rozmachem równym eksplozji bomby wodorowej. Niby nic, a pozwala czerpać okrutną satysfakcję z prowadzonych najazdów. Parafrazując tekst jednego z obrazków Mleczki: „W zawodzie Huna najbardziej cenię sobie niszczenie osad!”.

Przegapiony las

Co łączy gracza i dendrologa? Obaj podskakują z radości na widok drzewka. W nowej odsłonie Total War prawdziwa gęstwina „gałęzi” każdemu pozwoli odnaleźć najodpowiedniejszą dla niego ścieżkę. Agresorzy pójdą w wojsko, pacyfiści w gospodarkę, jedni uczynią swoich wodzów mężami stanu, inni strategami. Drzewko na drzewku – drzewko umiejętności bohatera, drzewko technologii, drzewko tradycji oddziału, a także, powracające w chwale, drzewo genealogiczne rodu rządzącego.

Total War: Attila - bitwa

Pojawia się jednak wątpliwość, czy przywrócenie drzewa rodowego rzeczywiście było dobrym pomysłem. Wielu narzekało na jego brak w Rome II, więc spełniono ich życzenia i na powrót wprowadzono ten element. Miło, że ekipa Creative Assembly słucha głosów swoich wielbicieli, jednak, subtelnie rzecz ujmując, drzewo genealogiczne nie jest najbardziej pasjonującym aspektem rozgrywki w Total War: Attila. Operacje dotyczące rozdzielania urzędów czy planowania intryg przeciw poszczególnym członkom rodu nie są do końca przejrzyste, a ich efekty rzadko pozwalają na osiągnięcie znaczącej zmiany w strukturze państwa. Dodatkowe wskaźniki władzy i kontroli wcale nie rozjaśniają sytuacji. Wręcz przeciwnie.

Total War: Attila wojna

Powyższe mankamenty każą pytać o sens tych wszystkich drzewek. Owszem, to stary sprawdzony sposób na dopasowanie stylu gry do indywidualnych potrzeb gracza. Czy nie warto jednak szukać również innych rozwiązań? To zresztą zarzut, który można sformułować względem całości nowego Total War. Stosowanie utartych schematów, nawet w sposób mistrzowski, nigdy nie zaowocuje oryginalnością. Anglosaskie porzekadło mówi o patrzeniu na pojedyncze drzewa przy jednoczesnym nie dostrzeganiu całego lasu. Zamiast skoncentrować się na funkcji, jaką drzewka rozwoju pełnią dla gracza i poszukać nowatorskiej alternatywy, postawiono na rozbudowę tych pierwszych. Dokonano tego w sposób brawurowy – temu nie można zaprzeczyć, - jednak pojawia się wątpliwość, czy nie lepiej byłoby wyruszyć na tereny nieznane i tam odnaleźć prawdziwie funkcjonalne opcje. Twórcom gry o walecznym zdobywcy brakło odwagi. O, ironio!

Kicz Boży

Wprawdzie o gustach się nie dyskutuje, ale warstwa wizualna jest tak istotna w nowej grze Creative Assembly, że nie można jej pominąć. Stawianie zarzutów oprawie graficznej podpadałoby pod czepialstwo, jako że zarówno obrazy bitew, jak i mapy głównej stanowią prawdziwą ucztę dla oczu. Płonące miasta zachwycają rozprzestrzeniającymi się pożarami, a wiszące nad polami bitew mgły czy siąpiące ze stalowoszarego nieba deszcze wydają się być tak realne jak ich rzeczywiste odpowiedniki. Jest jednak coś, co przeszkadza w tej dopracowanej graficznie całości. Ta łyżka dziegciu to nic innego, jak karty jednostek, portrety postaci i inne drobne elementy, którym wiele osób nawet dobrze się nie przyjrzy. Nie chodzi o to, że te szczegóły są niedopracowane czy szpetne. Nic z tych rzeczy. One są po prostu banalne. W Total War: Shogun 2 każda miniaturka stanowiła osobne dzieło sztuki. Jedne były bardziej udane, drugie mniej, ale większość pomysłowo naśladowała japońskie malowidła. Ten zabieg z mniejszym sukcesem powtórzono w Rome II. Samą próbę, niezależenie od efektu finalnego, można zaliczyć na plus. W tym obszarze Attila salwuje się ucieczką, wracając do niezbyt ciekawego rozwiązania rodem z pierwszych części serii. Pseudo-realistyczne wizerunki żołnierzy nie są już ozdóbką, na której można zawiesić oko, a ponownie pełnią czysto informacyjną funkcję. Podobnie jest z portretami postaci i innymi fragmentami interfejsu. Warto jednak przymknąć oko na te drobiazgi, bo całość prezentuje się naprawdę świetnie i gracz może odnieść wrażenie, że osobiście przemierza spustoszone obszary starożytnej Europy. Być może pedantom, przywiązującym nadmierną wagę do drobiazgów, nie uda się przenieść w tamto niesamowite miejsce, ale reszta ma to jak w banku!

Total War: Attila - zarządzanie wojskiem

Klinem w fana

Konnica Attyli wdarła się na ekrany monitorów, żeby następnie zwartym klinem uderzyć w serca graczy. Jeżeli ktoś wciąż jeszcze ma kaca po premierze poprzedniej części Total War, ten klin skutecznie go otrzeźwi. Największy zarzut skierowany przeciw Rome II dotyczył tego, że wypuszczona na rynek gra nie przypominała produktu finalnego, ale wersję beta. Roiło się w niej od bugów i drobnych niedociągnięć. Grafika znacznie odbiegała od tej prezentowanej w przedpremierowych trailerach, a sztuczna inteligencja była jednym wielkim rozczarowaniem. Czy najnowsza odsłona serii zasługuje na równie surową ocenę? Odpowiedź sama ciśnie się na usta: absolutnie nie! Total War: Attila jest wysoce dopracowaną produkcją i choć na pierwszy rzut oka może się wydawać jedynie dodatkiem do swojej poprzedniczki, w rzeczywistości jest pełnowymiarową grą. Bitwy zapierające dech w piersiach, niezwykły klimat rozkładającego się imperium, strategiczne potyczki z przebiegłym przeciwnikiem... Skoro wszystko się zgadza, to czego brakuje?

Niestety, zabrakło oryginalności. Pewien powiew świeżości wprowadza możliwość przemiany frakcji w wędrującą po Europie hordę i parę innych nowinek, jednak to zbyt mało, żeby mówić o rewolucji całej serii. Zdaje się, że Creative Assembly wpadło w koleinę, z której niełatwo będzie im wyjść, toteż postanowili wykorzystać drzemiący w niej potencjał do maksimum. Zresztą nie bez sukcesów. Nic też dziwnego, że po nieudanych innowacjach zaproponowanych w Total War: Rome II tym razem dokonano bezpieczniejszych wyborów. Wrażenia z rozgrywki każą sądzić, że Attila dedykowana jest zatwardziałym wielbicielom cyklu, którzy tęsknią za utartą formułą i nie wymagają wiele więcej, niż jej sumiennego odświeżenia. Na takie, a nie inne ukierunkowanie tej pozycji wskazuje między innymi stosunkowo wysoki poziom trudności, który w nikłym stopniu jest uzasadniony realizmem historycznym. I choć grę można uznać za tryumf Creative Assembly, nie zmienia to faktu, że znacznie mocniej rozpali ona serca fanów serii, niż nowych graczy. To miłość, która nie będzie przypominała namiętności młodzieńczego romansu, a raczej komfort starego małżeństwa. Nie jest łatwo pokochać barbarzyńcę, zwłaszcza jeśli ten chadza w wygodnych kapciach dobrze sprawdzonych rozwiązań.

Moja ocena:
Grafika:
dobry plus
Dźwięk:
super
Grywalność:
dobry
Ogólna ocena: 
Sugerowana cena w dniu publikacji testu: ok. 109 zł
 

Komentarze

16
Zaloguj się, aby skomentować
avatar
Komentowanie dostępne jest tylko dla zarejestrowanych użytkowników serwisu.
  • avatar
    toddlockwood
    10
    Total war i 15 dlc... Nie kupie nic z tej serii jak beda tak dalej robić. DLC na premierę, DLC na tydzien po premierze... krew mnie zalewa jak ktos wydaje okrojony produkt a potem daje dodatki które powinny być w podstawce...

    Jak zwykle zamiast p[remierówki trzeba bedzie kupić za 2 lata pomarańczową kolejcję z pełnym wydaniem gry.
    • avatar
      Konto usunięte
      5
      Tylko Medival Total War :)
      • avatar
        slawekx
        2
        Popieram przedmówce teraz seria przypomina Simów, co chwila jakiś dodatek, a kiedyś aby było można zagrać frakcją wystarczyło zniszczyć ją na mapie kampanii. Ostatnim zakupem był Rzym2 i dopiero rozszerzenie Edycja Cesarska spowodowała że gra stała się grywalna, niestety nudna. Osobiście uważam że Shogun2 i Medieval2 są najlepsze z całej serii. Teraz czekam na przecenę "Attila" nie będę wydawał kasy co 2tyg aby pograć frakcjami które są w grze.
        • avatar
          G0R088
          2
          Tryb Hordy - Nowość.... o ile pamiętam w Barbarian Invasion tak się zaczynało kampanie niektórymi frakcjami... co do gry to portek nie zrywa, wracam do Medieval'a I i II ;)
          • avatar
            hasati
            1
            Optymalizacja lepsza niż w Unity..... Tragedia.
            • avatar
              stalkerpl
              0
              grałem w rome i medieval 2 ale rome II to istny gniot, gdybym wiedział to bym nie dał na to ani grosza, tym bardziej nie kupie tego dlc zwanego attila
              • avatar
                robertgr1
                0
                Zgadzam się że Rome 2 na początku był strasznym gniotem ale po ok 6 miesiącach było już dobrze , a teraz jest bardzo dobrze . Atille pewnie i tak kupię bo bardzo lubię strategię a seria total war i tak nie ma obecnie żadnej konkurencji
                • avatar
                  kerry_sd
                  0
                  Kolejna recenzja i ani słowa o fatalnej polskiej wersji językowej, gdzie część oznaczeń nawet na głównym interfejsie pozostała po angielsku w tym chyba cała encyklopedia, do tego w ustawieniach zamiast dobrze znanych "niskie średnie wysokie b.wysokie ultra" mamy "jakość / wydajność"...

                  Obrazki budowli i jednostek w porównaniu z Rome II to śmiech na sali, są koszmarne plastycznie i nieintuicyjne.

                  Nie wiem tez kto wpadł na imbecylny pomysł przeniesienia ikonek znad mapki w prawy górny róg przez co mamy dwa razy więcej machania myszą...

                  Ogólnie każdą grę z serii Total War należy kupować po minimum 6 miesiącach od wydania a najlepiej dopiero w edycji specjalnej. Rome II Edycja Cesarska jest kapitalny, gram praktycznie codziennie, Attylę włączyłem i na razie nie mam ochoty wracać.
                  • avatar
                    Konto usunięte
                    0
                    wczoraj ogladalem gameplay na twitchu i zanim doczekalem sie jakiejs bitwy to poszedlem spac. NUUDA
                    • avatar
                      damianox89
                      0
                      I w to mi graj :)
                      • avatar
                        Grzywacz
                        0
                        prosta sprawa: serii potrzeba nowego silnika - nie tylko ze względu na optymalizację, czy wykorzystanie mocy więcej, niż 2 rdzeni. total war od początku był wyjątkową strategią bitewną, mam więc cichą nadzieję, że ktoś w CA pójdzie po rozum do głowy i nie spier**** do reszty ogromnego potencjału, jaki leży w tym segmencie gier.
                        • avatar
                          Ladros
                          0
                          Bardzo często w ankietach brakuje sensownych odpowiedzi.