Największa wada wiatraków. Podlasie wie, jak się z nią uporać

Zespół naukowców Politechniki Białostockiej pracuje nad sposobem ponownego wykorzystania łopat turbin wiatrowych. Zrzeszeni w Politechnicznej Sieci Via Carpatia badacze realizują projekt "Wtórne wykorzystanie łopat turbin wiatrowych w konstrukcjach inżynierskich". Jego celem jest wykorzystanie materiału kompozytowego ze złomowanych łopat turbin do budowy drogowych ekranów akustycznych.

- Z grupą naukowców spostrzegliśmy, że są ogromne problemy związane z utylizacją śmigieł elektrowni wiatrowych, które wyszły z użytkowania bądź są zamieniane na bardziej efektywne pod względem rozwiązań technicznych. Cykl życia śmigła wiatrowego wynosi średnio 20-25 lat. Oznacza to, że po roku 2035 około 225 tys. ton zużytych śmigieł powinno zostać poddanych recyklingowi – wyjaśnia genezę badań dr hab. inż. Mirosław Broniewicz, prof. PB z Katedry Konstrukcji Budowlanych i Mechaniki Budowli Wydziału Budownictwa i Nauk o Środowisku Politechniki Białostockiej.

Według naukowców z Białegostoku nie istnieją obecnie na świecie efektywne metody ponownego wykorzystania turbin wiatrowych. Amerykanie w procesie pirolizy dokonują rozkładu materiału kompozytowego, oddzielając przy tym materiał organiczny od nieorganicznych włókien szklanych. Materiał ten jest spalany, dzięki czemu wytwarzana jest energia. Jest to proces długotrwały i energochłonny.

Obejrzyj w

Duńczycy do sprawy podchodzą inaczej. Łopaty śmigieł przerabiają na elementy małej architektury, takiej jak ławki, przystanki czy wiaty rowerowe. W ramach Politechnicznej Sieci Via Carpatia, gdzie współpracują naukowcy z trzech uczelni – Politechniki Białostockiej, Politechniki Lubelskiej i Politechniki Rzeszowskiej im. Ignacego Łukasiewicza, powstała inna koncepcja. Naukowcy z Rzeszowa chcą wykorzystywać łopaty w mostownictwie, do wykonywania elementów nośnych kładek dla pieszych. Białystok stawia na ekrany akustyczne.

– Elementy panelu akustycznego mogą być wykonywane jako żelbetowe, ze zintegrowaną warstwą tłumiącą, w różny sposób barwione, są również ekrany akustyczne wykonywane z elementów z tworzyw sztucznych, czy z blach stalowych – wymienia prof. Broniewicz.

– Każde z tych rozwiązań ma dużo cech negatywnych  – ekrany żelbetowe są bardzo trwałe, ale opierają się na wykorzystaniu cementu, którego produkcja bardzo obciąża środowisko. Tworzywa sztuczne mogą podlegać degradacji, zaś ekrany wykonywane z blach fałdowych czy trapezowych są mało odporne na warunki środowiskowe zwłaszcza związane z zasoleniem dróg i szybko ulegają korozji stąd pomysł, żeby do budowy ekranów wykorzystać materiał kompozytowy.

Pomysł naukowców zakłada pocięcie śmigieł na mniejsze elementy, z których składane będą panele ekranów akustycznych. Wynika to z faktu zmiennego przekroju i grubości śmigieł na całej ich długości. Naukowców czeka jeszcze szereg prac badawczych pod kątem właściwości akustycznych i wytrzymałości takich konstrukcji.