Faith potyka się po raz drugi

Skakaj-kopaj dla zaawansowanych

Pół żartem, pół serio sztuce walki Faith nadałbym miano skakaj-kopaj. Jak łatwo się domyślić, odbijając się od kolejnych elementów otaczającego nas świata nokautujemy ochroniarzy Krugera. Cała zabawa polega na zręcznym wykonywaniu uników, nabierania rozpędu, który pomaga w ogłuszaniu przeciwników oraz czmychania przed zasypującym nas gradem pocisków.

Brzmi to dosyć banalnie, ale w lwiej części przypadków sprawia całkiem niezłą frajdę. Niestety, nie zawsze. Czasami pełen fikołków taniec między przeciwnikami staje się zwyczajnie nużący. Na niekorzyść działa też dosyć ułomna sztuczna inteligencja goniących nas drabów.

Tym niemniej to połączenie parkouru i bijatyki daje całkiem pozytywny efekt. I podobnie, jak w przypadku skakania po dachach, także i tutaj musimy całkiem sporo uwagi poświęcić na skuteczne wymierzanie ciosów. Naciskanie na chybił trafił wszystkich przycisków na niewiele się zda.

Przynieś, zanieś i nie spadnij

Wreszcie przyszła pora na omówienie przydzielanych Faith zleceń. Niestety, nie będzie to długi opis, bo i nie ma, nad czym się rozwodzić. W zasadzie większość zadań polega na dobiegnięciu do celu (rzecz jasna, z elementami miejskiej alpinistyki), zgarnięcia tego czy innego przedmiotu, wciśnięciu paru przycisków, pokonaniu kilku złych panów i ewakuowania się w bezpieczne miejsce.

Niezależnie od tego, czy mówimy o misjach przypisanych wątkowi głównemu czy o drugorzędnych celach, wszędzie wygląda to bardzo podobnie. Te pierwsze niosą wprawdzie ze sobą pewien ciężar opowieści o walce buntowników z siłami Krugera, ale niewiele im to pomaga.

Chyba tylko prawdziwi fani parkouru znajdą w tych zajęciach dokładnie to, czego szukają. Cała reszta graczy prędzej czy później zacznie ziewać znad pada lub klawiatury. Szkoda, że brakło kreatywności, bo przecież sam sposób poruszania się Faith to wspaniały fundament do stworzenia emocjonujących wyzwań.

Bieg z przeszkodami

Na koniec przyszła pora, żeby wspomnieć o drobnych problemach natury technicznej. Robię to z bólem serca i raczej z poczucia obowiązku, bo żal tak ciekawie zaprojektowaną grę karać za parę poluzowanych śrubek. Jednak taka rola recenzenta, że i te niedopatrzenia musi wytknąć.

Zrobię to szybko i możliwie bezboleśnie – starą metodą zrywania plastra. Przede wszystkim problemy wersji pecetowej mogą zszargać nerwy użytkownikom pieców. Nawet na najmocniejszych bestiach Mirror's Edge Catalyst miewa między innymi dziwną przypadłość z nagłymi spadkami ilości klatek, których do tej pory twórcom nie udało się wyeliminować.

Druga kwestia to drobne błędy, które pojawiają się także w wersji konsolowej. Chyba najdobitniejszym przykładem takiego niedociągnięcia, jaki napotkałem na swojej drodze, był jeden z gmachów, który wylatuje w powietrze na oczach Faith. 

Eksplozja wstrząsa jego posadami i... cała konstrukcja w okamgnieniu zamienia się w stertę gruzów. Brzmi logicznie? Owszem, ale gdzieś po drodze zniknęła animacja łącząca oba te momenty. Kiedy podszedłem parę kroków bliżej, budynek z powrotem skleił się w całość. I bynajmniej nie było to zamierzeniem twórców.

Tyle w kwestii błędów technicznych. Nie drążmy dalej tego tematu, bo uważam, że mimo wszystko Mirror's Edge Catalyst nie zasługuje na to, żeby się nad nim pastwić.

Pełen potencjał panny Faith

Druga szansa... Czy zmarnowana? Tak bym tego nie nazwał. Największą wadą Mirror's Edge Catalyst jest jego zogniskowanie na parkourze. Skakanie po Mieście Szkła to doskonała zabawa, ale nie sposób oprzeć na niej całej gry. 

W podobnych produkcjach, takich jak Dying Light czy – pokuszę się o to porównanie – Assassin's Creed, śmiganie po dachach też odgrywa niebagatelną rolę, ale nie jest to jedyna atrakcja tych tytułów.

W jednym przypadku mamy jeszcze hordy zombie, przeciwko którym budujemy ze znalezionych przedmiotów niezwykły arsenał. Natomiast asasyńskie przygody oferują nam elementy skradania, taktyki, a przede wszystkim wciągającą intrygę. Mirror's Edge Catalyst to w zasadzie jedynie parkour z drobnymi dodatkami.

Tym bardziej żal, że po raz kolejny noga się powinęła naszej wytatuowanej akrobatce. Szkoda, bo przecież pozornie z tych wszystkich kawałków dałoby się ułożyć doskonałą całość. Miasto Szkła to fenomenalnie wyglądający plac zabaw, główna bohaterka jest wyrazista i trudno się z nią nie utożsamić... No i do tego te wszystkie fikołki!

Jednak coś zdecydowanie poszło nie tak. Być może popularne przysłowie nie bez powodu przypomina, że do trzech razy sztuka. Potencjał jest i wierzę, że zostanie jeszcze wykorzystany w pełni przez EA Dice. Może kolejna odsłona przygód Faith pozwoli Mirror's Edge przeskoczyć tę rozpadlinę, jaka dzieli gry przeciętne od świetnych.   

Ocena końcowa:

• system cyfrowego parkouru!
• wyrazista bohaterka
• zapierające dech w piersiach Miasto Szkła
• futurystyczny klimat
• możliwość tworzenie wyzwań dla innych graczy
• spora liczba zadań i "znajdziek"
   
• powtarzalność zadań
• "martwy" świat
• mocno monotonne walki
• pozostawiająca wiele do życzenia sztuczna inteligencja przeciwników
• błędy techniczne i problemy wersji PC
   
• Grafika:
  dobry plus
• Dźwięk:
   dobry
• Grywalność:
   dostateczny plus

76%