Free 2 Play…

Co osobiście bardzo przypadło mi do gustu, to możliwość doboru zestawu maszyn na konkretną misję, dzięki czemu War Thunder nie zmusza nas do oglądania „hangaru” za każdym razem, gdy pilotowany samolot w słupie dymu i ognia roztrzaska się o ziemię. Aeroplanów na akcję możemy zabrać nawet 9, jeśli tylko starczy nam kabony na ich zakup i wyszkolenie załogi. No i nie decydujemy się na zabawę w symulator, bo tam latadło jest zawsze tylko jedno. Kolejne jednostki odblokowujemy pilotując samoloty przynależące do ich rodziny (czytaj: samolot USA „rodzi” samoloty z USA), a awans na wyższy poziom to często prezent w postaci 2 a nawet i 3 z różnych „gałęzi” – bombowców, szturmowców, czy myśliwców przechwytujących, i to niezależnie od typu pilotowanej maszynerii. Tak na moje oko, do 6 poziomu awansowanie śmiga jak marzenie, co jednak nie oznacza, że dalej pieniądze na nowy samolot ciułamy przez pół roku. Przede wszystkim liczą się tu umiejętności, zaś konieczność sięgnięcia po portfel majaczy gdzieś na drugim planie.

Motyw załogi w grze także zasługuje na osobny akapit, bo jej rozwój jest tu w zasadzie ważniejszy niż szastanie forsą na nowy sprzęt. Wraz z pozyskiwaniem coraz to większego doświadczenia w boju naszych chłopaków szkolimy w szeregu wymyślnych umiejętności, takich jak celność, wytrzymałość czy nawet odporność na przeciążenia podczas lotu. Umiejętności jest tu cała masa, a załogę dodatkowo wyspecjalizować można w obsłudze konkretnego modelu samolotu. Asy przestworzy, obsługujące swoje ukochane dzieciątko, niejednokrotnie złoją żółtodziobów w samolocie nawet o 6 czy 7 poziomów wyższym niż ich ulubieniec. Samoloty również nie muszą śmigać po niebie w podstawowym wyposażeniu, bo i modyfikacji do nich samych tutaj nie brakuje – włącznie z rozmaitymi pasami amunicji, różniącymi się skutecznością zależną od obiektu, do którego zdecydujemy się pruć jak szaleni.

Ta mnogość możliwości, ścieżek rozwoju jak i ukryta głębia War Thundera to według mnie największa siła tej darmowej produkcji, a przecież nie dotarliśmy nawet do miejsca, w którym zaczyna się właściwe mięsko. Kiedy sam pierwszy raz znalazłem się wśród wojennej zawieruchy, za wszelką cenę starałem się ustrzelić innych graczy „tańczących”po niebie, dziwując się przy tym dlaczego tak wielu z nich ma mnie absolutnie gdzieś. Trzeba w tym miejscu bowiem zrozumieć, iż wymiana ognia pomiędzy pilotami niekoniecznie stanowić musi gwóźdź programu danej sesji. Zaryzykuję stwierdzenie, iż kluczem do czerpania jak największej przyjemności z gry w War Thundera jest umiejętność odnalezienia swojego miejsca w drużynie – czy to w roli łowcy bombowców, myśliwców, pilota kasującego stanowiska artylerii przeciwlotniczej czy też konwojów. War Thunder to tak właściwie teatr wojenny pełną gębą, na chwilę obecną ukazujący pole bitwy jedynie z perspektywy pilota. Z niecierpliwością czekam więc na premierę rozszerzenia wprowadzającego siły lądowe (a w przyszłości może i nawet wodne?),by totalnie zatracić się w tej swoistej wariacji Battlefielda 1942, pozbawionego akurat niewiele interesującej mnie piechoty.

…Pay 2 Win?

Pytaniem numer jeden wciąż pozostaje kwestia konieczności wyskakiwania z realnej waluty, a raczej nacisk wywierany przez grę na grającego by ten wreszcie zdecydował się sięgnąć po swój pękający w szwach portfel. W War Thunder ci bardziej niecierpliwi gracze mogą posiłkować się prawdziwymi pieniędzmi w celu zakupu doświadczenia dla pilotów bądź uzyskania dostępu do samolotów klasy Premium. Pierwsze skrzypce jednak w dalszym ciągu grać będą naszezdolności i system dobierający pilotów według poziomu posiadanych maszyn. Co prawda ten drugi wciąż potrafi władować nas w niezły bajzel (czytaj - grupę wymiataczy o wyższym poziomie niż nasz), jednak sama gra nie oferuje potężniejszej amunicji bądź kaemów o zwiększonej szybkostrzelności, mogących ułatwić nam zestrzelenie.

Co jednak najbardziej wygrało moje serce przy okazji gry w War Thundera, to fakt, iż nie o liczbę zestrzeleń tak naprawdę tutaj chodzi. Produkcja Gaijin Entertainment potrafi dostarczyć naprawdę nieprzyzwoitą porcję pozytywnych wrażeń i zabawy bez konieczności ciągłego oglądania wybuchających w powietrzu samolotów wroga, dając mi możliwość awansowania na kolejne poziomy pełniąc na polu bitwy rolę typowego wsparcia. Przejmowałem lotniska z gracją kołując na nich swoją maszyną, kasowałem pancerniki majestatycznie przecinające fale i bombardowałem instalacje wroga i ani przez moment nie odniosłem wrażenia, że gra usilnie stara się wydobyć ze mnie mój numer konta bankowego. Bardziej sam gdzieś tam w środku czułem, że twórcom warto byłoby odpalić nieco grosza, bo pracę wkładaną w tytuł czuć tu za każdym razem, gdy koła samolotu żegnają się z pasem startowym. W tym miejscu szczerze trzymam również kciuki za to, by ten wspomniany wysiłek odnaleźć można było także w nadchodzących Siłach Lądowych, a w przyszłości może i w dodatku wprowadzającym starcia statków. Moc i potencjał jest bowiem w War Thunder przepotężny!

Moja ocena:
Grafika:	dobry
Dźwięk:	zadowalający plus
Grywalność:	dobry plus
Ogólna ocena: