Zagrałem w Sejm The Game. Parodia polskiej polityki wali we wszystkich po równo

Nowa kadencja Sejmu wzbudziła w Polakach coś wyjątkowego – niespotykane dotąd zainteresowanie polityką. Społeczny entuzjazm postanowili wykorzystać twórcy z Simplicity Games, przygotowując Sejm The Game – pierwszą grę przygodową, która pozwala wcielić się w parlamentarzystę, stworzyć własną partię i poprowadzić ją na szczyt władzy.

Tytuł szybko wzbudził spore zainteresowanie w branży. A ponieważ od lat śledzę polską scenę polityczną (chociaż nie potrafię odróżnić Kosiniaka od Kamysza – he, he), postanowiłem sprawdzić, co właściwie oferuje najnowsze dzieło Simplicity Games, które właśnie doczekało się pełnej wersji. Nie będę jednak za dużo spoilerować, by nie popsuwać Wam zabawy. Bardziej skupię się na swoich wrażeniach.

Jadą wszystkich równo

Stworzenie partii politycznej mogłoby się wydawać wyjątkowo nudnym zadaniem – zwłaszcza dla osób, które nie pasjonują się sceną polityczną. Twórcom Sejm The Game udało się jednak przekuć ten pomysł w humorystyczną historię. Całość utrzymano w prostej, bajkowej oprawie graficznej, która zdecydowanie nie aspiruje do miana najładniejszej gry roku. Tytuł wizualnie bardziej przypomina minigierki z czasów przeglądarkowych – co zresztą ma swój urok (i plusy, bo dzięki temu bez problemu uruchomi się na niemal każdym komputerze).

Kluczowym elementem Sejm The Game jest humor. Twórcy z przymrużeniem oka naśmiewają się z najbardziej rozpoznawalnych postaci polskiej polityki i świata celebrytów, co niejednokrotnie wywołuje szczery uśmiech – czasami połączony z lekkim zażenowaniem. Choć wykorzystano sprytne przeróbki nazwisk, charakterystyczne zachowania i przywary poszczególnych bohaterów są aż nadto czytelne. Wśród postaci znajdziemy więc płaczącego Marszałka Kotłownię, byłego prezydenta Kwasińskiego cierpiącego na „chorobę filipińską”, czy Krula Konfrontacji, uwięzionego w wieży przez posła Memcena.

Po świecie polityki prowadzi nas podpowiadacz – wąsaty Grzegorz z gaśnicą, który czasami podpowie, co należy zrobić, a czasami rzuci zabawnym komentarzem lub żartem, dodając grze charakterystycznego humoru. Mi trochę przypominał pana spinacza z dawnego Office'a.

Co istotne – dostaje się wszystkim po równo, od lewej do prawej strony sceny politycznej. Twórcy nie mają litości dla nikogo. Mało tego, nie ograniczają się wyłącznie do polityków – w grze pojawiają się także parodie znanej piosenkarki Marioli, detektywa Krótkowskiego oraz samego papieża Jana Pawła II. Całość dopełniają kąśliwe komentarze i zabawne piosenki, choć momentami pojawiają się też wulgaryzmy, dlatego nie polecam uruchamiać gry przy dzieciach.

Nie tylko śmieszkowanie

Sejm The Game nie jest jednak tylko śmieszną opowiastką o zakładaniu partii politycznej i żartach z polityków – to byłaby tylko połowa sukcesu. Gra łączy humor z elementami walki turowej i zagadkami logicznymi.

No właśnie, fabuła przeplata się z momentami walki, w których nasza partia — stopniowo rozrastająca się o nowych członków — musi mierzyć się z innymi ugrupowaniami i postaciami. Starcia mają charakter turowy, a urozmaicono je systemem specjalnych ataków, takich jak wylewanie gnojówki. Są też umiejętności, na przykład motywowanie członków partii batem czy przyzwanie bliźniaka wicepremiera Kasiniaka-Komysza, które nadają rozgrywce strategicznego wymiaru. Fani klasyków mogą poczuć nutkę nostalgii — sam, jako miłośnik Gorky 17, od razu poczułem znajome klimaty.

Co jakiś czas rozgrywkę przerywają zagadki logiczne. Przykładowo – zdarza się, że musimy połączyć elementy elektryczne, aby spowodować zwarcie, albo odtworzyć tajemniczą melodię w zamrażarce Marszałka Kotłowni. Pojawiają się też sekwencje typu quick time event, w których trzeba w odpowiednim momencie wciskać właściwe klawisze. Takie fragmenty skutecznie urozmaicają tempo zabawy i wprowadzają odrobinę świeżości między odwiedzaniem kolejnych lokalizacji.

I wiecie co? Bardzo mi się to spodobało. Tego rodzaju elementy nie tylko dodają grze różnorodności, ale też pozytywnie wpływają na jej grywalność. Nie są przesadnie trudne, choć potrafią stanowić wyzwanie dla mniej doświadczonych graczy — sam kilkukrotnie musiałem powtarzać niektóre walki.

Można wsiąknąć na krótkie godziny

Sejm The Game to specyficzna produkcja. To zupełnie inna liga niż tytuły pokroju Clair Obscur: Expedition 33, Wiedźmina 3 czy GTA V. I absolutnie nie aspiruje do rywalizacji z takimi produkcjami – pod względem graficznym bliżej jej do prostych gierek przeglądarkowych niż do wysokobudżetowych hitów. Jej głównym celem jest po prostu wywołanie uśmiechu na twarzy gracza. Potwierdza to również adekwatna cena – Sejm The Game kosztuje trochę ponad cztery dychy.

I trzeba przyznać, że gra ma w sobie to coś. Humor, połączony z elementami walki i zagadkami logicznymi, potrafi skutecznie przyciągnąć do ekranu komputera nawet osoby, które na co dzień nie interesują się polityką. Trzeba jednak pamiętać, że to produkcja prosta i stosunkowo krótka – jej ukończenie zajmuje zaledwie kilka godzin. To raczej tytuł „na jeden weekend”, który można przejść, dobrze się bawiąc, a potem odłożyć na wirtualną półkę, niż gra, do której będzie się wracać miesiącami.

Na platformie Steam, gdzie Sejm jest dystrybuowany, nie brakuje komentarzy zachęcających twórców do stworzenia kolejnych poziomów lub kontynuacji. Kto wie – być może nowa część Sejm The Game pojawi się przy okazji następnej kadencji Sejmu RP.

PS. Wiem, że chcielibyście się dowiedzieć, która to moja partia, ale… i tak wam nie powiem :)