Najlepsze gry strategiczne ostatnich lat – TOP 10

I chociażby Humankind to przykład tego, jak miło dla oka może prezentować się gra strategiczna. A do tego jeszcze posiadać klimatyczny soundtrack. Humankind był reklamowany nie byle jak, bo przypięto mu łatkę pogromcy Civilization. Czy faktycznie nim jest? Jedni powiedzą, że tak. Inni będą z tym dyskutować, ale już samo to wystarczy do pokazania, jak dobra i godna uwagi jest produkcja przygotowana przez Amplitude Studios. Nie da się ukryć, że część pomysłów zaczerpnięto tu z bardziej znanej serii Cywilizacja, ale nie zapomniano dodać kilku nowych rozwiązań i odpowiednio wszystkiego zespolić. Gra, którą należy określać mianem strategii 4X z wstawkami RPG, daje możliwość ukształtowania od nowa dziejów ludzkości, od starożytności po współczesność. A że do stworzenia cywilizacji można wykorzystać połączenia nawet 60 różnych kultur, pole do popisu jest naprawdę spore. Tak samo zresztą w walkach, w których poza zdolnościami samych jednostek trzeba zwracać uwagę na ukształtowanie terenu czy fortyfikacje. Dokąd Ty poprowadzisz ludzkość?

Wśród najbardziej zasłużonych serii w omawianym tu gatunku wypada umieścić nie tylko wspomniane już Civilization, ale też Age of Empires. I tutaj nie tak dawno otrzymaliśmy coś nowego, w końcu „czwórka” pozwalająca na średniowieczne podboje zadebiutowała pod koniec zeszłego roku. I chociaż nie zebrała tak rewelacyjnych not co poprzedniczki, ekipom Relic Entertainment i World's Edge udało się nie zbezcześcić tego klasyka. Ba, Age of Empires IV to naprawdę dobra gra, aczkolwiek nie da się nie odczuć, że przygotowana głównie pod kątem weteranów. Zamiast rewolucji postawiono na spokojną ewolucję i oparcie się na sprawdzonych pomysłach. Nawet pewne mankamenty charakterystyczne dla Age of Empires pojawiły się i tym razem, na szczęście nie są one w jakimkolwiek stopniu dyskwalifikujące.

Zimno, zimniej, Frostpunk! Jak sama nazwa wskazuje, chodzi o dobrze zmrożoną konwencję steampunk. Mamy więc wariację na temat XIX wieku, który ścięła mrozem przez nikogo nieoczekiwana epoka lodowcowa. A co z rozgrywką? Ta stanowi hybrydę RTS-a i survivalu. Wcielamy się więc w zarządcę wioski, której mieszkańcy desperacko walczą o przetrwanie. A jaki w tym nasz udział? Nie ogranicza się on jedynie do budowania i dbania o zaplecze technologiczne. To w naszych rękach pozostaje decyzja o tym, czy garstka ludzi, którymi kierujemy zachowa resztki godności i pozostanie cywilizowanym społeczeństwem, czy poświęci kulturową schedę swoich przodków na rzecz zaspokajania zupełnie przyziemnych potrzeb. I nie myślcie sobie, że te wybory to sprawa czysto moralna. O nie, od nich zależy sukces we Frostpunku. Bo kiedy przeholujemy, to rewolta zmarzniętych osadników w okamgnieniu wytrąci nam z ręki steampunkowe berło.

Klasyka strategii turowych w swoim odświeżonym wydaniu nie wymaga chyba przedstawiania. Ktoś jej nie zna? Jeśli tak to na zachętę starczy krótkie streszczenie: taktyczne sztuczki, własnoręcznie dobrana ekipa „cyngli” i hordy obcych do rozstrzelania. Brzmi intrygująco? Oj, tak! Zwłaszcza, że druga część gruntownie odkurzonego XCOM-a oferuje to, co „jedynka”, tyle, że w mocno podrasowanej wersji. Jako kultowy „Commander” stajemy na czele ruchu oporu, który zrobi wszystko, żeby pokazać władającej Ziemią juncie z kosmosu, gdzie „ufoki” zimują. Grunt to solidny plan. Jak rozbudować bazę? Jakie obrać priorytety w obliczu tykającego zegara zwiastującego zagładę? Kogo zabrać na misję, a kogo zostawić na ławce rezerwowych? W jaki sprzęt wyposażyć ekipę? I najważniejsze – co zrobić, kiedy padła połowa składu, obcy włażą drzwiami i oknami, a w magazynku został ostatni pocisk? Warto odpowiedzieć na te wszystkie pytania nie tylko w ramach cenionej przez graczy „podstawki”, ale też z pomocą dodatku War of the Chosen, który czyni rozgrywkę jeszcze bardziej wymagającą, dodając nowe zgraje potworów, niepowtarzalny ekwipunek i unikalne lokacje.

Długo trzeba było czekać na moment, w którym doskonale znane filmowe uniwersum doczeka się udanej growej adaptacji dla fanów strategii ekonomicznych. Udało się to wraz z Jurassic World Evolution, a skoro tak to siłą rozpędu wydano też Jurassic World Evolution 2. Bez niespodzianki, bo i tym razem jest to propozycja dla każdego, kto za młodu chciał wcielić się w postać Johna Hammonda. Trzeba zbudować park rozrywki, gdzie badania naukowe idą w parze z turystyką. Wypada jednak pamiętać, że żądza zysku to jedno, a bezpieczeństwo odwiedzających to coś zupełnie innego. Prędko też może się okazać, że studiowanie wymarłych (choć ożywionych) gatunków to nie lada wyzwanie dla naszych strategicznych umiejętności. Szczególnie, jeśli będziemy musieli zapanować nad tak nieobliczalnym pseudo reliktem prehistorii jak Indominus Rex. Wielkich gadów w Jurassic World Evolution 2 jest zauważalnie więcej niż w pierwszej części serii, teraz można cieszyć się też tymi wodnymi. Poza przyjemną oprawą wizualną dodatkowy smaczek stanowią postacie znane z filmów - Ian Malcolm i Claire Dearing, którym dodatkowo głosów użyczyli Jeff Goldblum i Bryce Dallas Howard.

A może inne, mniejsze i współczesne gady? I nie tylko gady zresztą. Oj zna się Frontier Developments na strategiach ekonomicznych, bo niezwykle udane Planet Zoo to też dzieło tej ekipy. Tytuł wyraźnie sugeruje, że w tym przypadku gracze wcielają się w zarządcę ogrodu zoologicznego. Zdania? Niby standardowa rozbudowa i czuwanie nad finansami, także poprzez odpowiednie dbanie o nastrój zwiedzających. Nie uda się to jednak bez należytego zadbania o zwierzęta. I to właśnie one są tutaj największą atrakcją, dokładnie tak jak powinno być. Zwierzęta nie tylko świetnie wyglądają, ale też zachowują się bardzo realistycznie. Każdy gatunek wymaga innych zabiegów i odpowiedniego lokum (wybiegu) z właściwym ukształtowaniem terenu, należytą temperaturą, zasobami wody, kryjówkami i roślinnością oraz pożywienia, a niekiedy i interwencji weterynarza. Dzięki wielu informacjom i podpowiedziom, Planet Zoo nie tylko bawi, ale i uczy. Chociażby tego, dlaczego w naszych zoo nie pojawia się Nosacz sundajski. Tutaj jest obecny, ale w jedynym z dodatków. I też wcale niełatwo się nim zająć.

Legenda, która wedle niektórych nie świeci tak wielkim blaskiem jak przed laty, ale nadal mowa o poziomie nieosiągalnym dla wielu konkurentów. W Total War: Warhammer III twórcy z Creative Assembly powracają do fantastycznego uniwersum Warhammera, gdzie tym ścierają się ze sobą Wielki Kataj, Kislev, Khorn, Tzeentch, Slaanesh, Nurgle oraz Demony Chaosu. I to w bitwach na skalę większą niż można było to zobaczyć wcześniej, oczywiście toczonych w czasie rzeczywistym. Nie trzeba chyba dodawać, że każda z frakcji ma swój unikalny styl gry. Niektórzy pokręcili tu nieco nosem na oprawę wizualną, aczkolwiek w ogólnym rozrachunku finał trylogii należy oceniać pozytywnie.

Strategiczna uczta po królewsku. Tak określiliśmy Crusader Kings III w naszej recenzji, jednocześnie oddając studiu Paradox Interactive, że nie bało się wprowadzenia sporej dawki nowości. Biorąc pod uwagę liczne pochwały poprzednich odsłon tego cyklu niby nie wydawały się one konieczne. Do odważnych jednak świat należy i mowa nie tylko o głowach arystokratycznych rodów, ale też o przedstawicielach szwedzkiego studia. Średniowieczne podboje rozciągnięte na przestrzeni pokoleń potrafią dać sporo satysfakcji, o ile będą udane. Wcale nie trzeba ograniczać się do rozlewu krwi, chłopów z widłami i rycerzy nasyłanych na największych wrogów, warto wykazywać też zdolności dyplomatyczne, a także korzystać z pomocy szpiegów i intryg, samemu na to uważając, bo można stać się również ofiarą.

Kobiety za nimi szaleją, a mężczyźni zazdroszczą im krzepy. Nie myją się za często, przepadają za koszarowym humorem i nadgniłym mięsem, lubują się w plądrowaniu i mordowaniu... A do tego jaką mają mitologię! O kim mowa? O Wikingach, rzecz jasna! Niezależne studio Shiro Games chce nas poznać bliżej z tym ludem muskularnych wojów z północy, zabierając nas do fantastycznego Northgardu, którym władają okrutne klany Normanów. No, dobrze, dobrze, ale okrucieństwo nie musi być takie straszne, kiedy oprawić je w na poły karykaturalną, na poły komiksową grafikę. Do tego trzeba jeszcze dorzucić jak najlepsze tradycje, z których garściami czerpie Northgard. Otrzymujemy więc RTS-a, który ochoczo przejmuje pałeczkę porzuconą lata temu przez Age of Empires czy The Settlers. Jednak Wikingowie nie odgrzewają cudzych kotletów, ale na surowo wcinają własne, toteż w Northgard nie zabrakło garści innowacji, takich jak survivalowy system przetrwania siarczystej northgardzkiej zimy czy też ograniczenia w rozbudowie wioski, które popychają nas do ciągłej ekspansji. Naprawdę warto w ten tytuł zagrać.

Uzbrojone po zęby robale zna chyba każdy gracz. I chociaż raczej nie przychodzą one na myśl w pierwszej chwili przy tego typu zestawieniach, to przecież całkiem nieźle tu pasują. Worms W.M.D to przedostatnia odsłona serii ogólnie i ostatnia z tych wysoko ocenionych. Także dlatego, że nawiązuje do tego, co sprawdza się w tym cyklu najlepiej, czyli klasycznego 2D i turowych pojedynków, podczas których mali, ale waleczni bohaterowie mają okazję skorzystać z całej masy śmiercionośnych gadżetów (łącznie to 80 różnych broni i narzędzi). Nie tylko dobrze znanych takich jak Bazooka, Uzi, Kij Baseballowy czy Owca, ale też kilku ciekawych nowości w postaci np. Podejrzanej baterii telefonicznej czy Nalotu OMG. Rozgrywkę urozmaicają też dodatki w postaci pojazdów oraz opcji tworzenia dodatkowych przedmiotów ze spadających z nieba materiałów. Całość zaserwowana bez rozlewu krwi i w charakterystycznej oprawie, ale czy ktoś pokusi się o stwierdzenie, że to propozycja tylko dla dzieci? Do dyspozycji tryb dla jednego gracza oraz walka wieloosobowa (lokalnie oraz przez Internet). I dobrze, bo robale zawsze bardziej bawią gdy gra się przeciw znajomym.